Magdalena Marciak

Wiersze „Bezkresu” Magdaleny Marciak doskonale wpisują się w słowa Ernesta Brylla, że: „poezja mówi o rzeczach, które bolą, które są smutne”. Śmierć najbliższej osoby, z którą łączyły nas wyjątkowo silnie emocjonalne więzy, to niewyobrażalny ból, z którym autorka próbuje się wciąż i wciąż pogodzić. Ta poezja zadaje pytania, kłębi w sercu tęsknotę, przywołuje wspomnienia, ale i refleksje o kruchości...

Wyznania te są wyrazem olbrzymiej tęsknoty autorki za Mamą, która odeszła na zawsze, tak cicho, bez pożegnania. Niespodziewana śmierć spustoszyła życie autorki, pozostawiając jedynie ból, cierpienie oraz wiele pytań, na które wciąż szuka odpowiedzi.